Góry Stołowe,
Kudowa - Zdrój jest uzdrowiskiem podgórskim (od 200 do 400 m n.p.m.). Miejscowość jest oparta o Góry Stołowe i Wzgórza Lewińskie, których zbocza stanowią naturalną barierę przed północnymi i północno - wschodnim wiatrem. Klimat jest tu łagodniejszy (nisko i średnio bodźcowy) niż na pozostałym obszarze Ziemi Kłodzkiej. Właściwości klimatu pływają bardzo korzystnie na szereg procesów ustrojowych: krążenie krwi, oddychanie i trawienie, sprawność układu mięśniowego i nerwowego. Dodatkowym czynnikiem moderującym są zwarte obszary leśne (przewaga drzewostanu świerkowego, sosnowego i bukowego). Podstawowym bogactwem uzdrowiska są naturalne źródła wód mineralnych.
Obiekty uzdrowiskowe skupiają się głównie w Parku Zdrojowym u podnóża Góry Parkowej. Stoi tu zabytkowy budynek Sanatorium "Zameczek" o ciekawej architekturze i charakterystycznym dla dawnego budownictwa dolnośląskiego łamanym dachu. Naprzeciw wznosi się budynek Pijalni nawiązujący stylem do architektury "Zameczku". Jest to najładniejsza i największa pijalnia na Dolnym Śląsku. Wydaje się w niej wody z trzech źródeł. Obok pijalni znajduje się sala koncertowa oraz hala spacerowa. Ozdobą części parku przylegającej do pijalni są kilkusetletnie drzewa ozdobne: czarne świerki oraz sosna kalifornijska. Po drugiej stronie deptaka park ma charakter ozdobnego ogrodu. Przy końcu hali spacerowej znajduje się altana, osłaniająca dawniejsza małą pijalnię. Aleja główna prowadzi do "dzikiej" części parku. Na tym odcinku aleja wysadzona jest podwójnym rzędem dębów piramidalnych. Kończy się nad brzegiem malowniczego stawu. W parku rośnie ponad 300 okazów krzewów i drzew.
W Kudowie – Zdroju leczy się m.in.: choroby układu krwiotwórczego (niedokrwistość); choroby ortopedyczno - urazowe (stany po urazach ortopedycznych, wady postawy, schorzenia narządu ruchu); choroby układu krążenia (nadciśnienie tętnicze, miażdżyca tętnic wieńcowych serca, zmiany zwyrodnieniowe i pozapalne mięśnia sercowego, stany po zawale, stany po operacjach zastawek); choroby reumatologiczne (reumatoidalne zapalenie stawów, reumatyzm tkanek miękkich, choroba zwyrodnieniowa stawów, choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa); choroby przewodu pokarmowego (celiaklia), otyłość, nadczynność tarczycy.
Rehabilitacja i leczenie dzieci obejmuje m.in.: porażenia i niedowłady, skoliozy wieku rozwojowego, zmiany zwyrodnieniowe stawów obwodowych, zespoły bólowe kręgosłupa, choroby przeciążeniowe narządu ruchu, zaburzenia ukrwienia kości, wady rozwojowe, choroby tkanki chrzęstnej, usprawnienia oprotezowane po amputacjach, usprawnienia po długotrwałych unieruchomieniach, choroby hematologiczne, choroby onkologiczne (stany po chemioterapii i radioterapii)
Szczypta historii
Pierwsze pisane informacje na temat kudowskich źródeł pochodzą z roku 1580. O leczących właściwościach wód w 1625 roku wzmiankował kronikarz Aelurius. Zorganizowane formy działalności uzdrowiskowej datuje się na rok 1636, gdy to uruchomiono pierwsze drewniane urządzenia kąpielowe. Podbudowę naukową do leczniczego stosowania wód mineralnych dały analizy, przeprowadzone przez doktora Kremera i doktora Ohmba (1694 i 1705). Nowoczesna struktura ówczesnego kurortu - w oparciu o plan - zapoczątkowana została w 1787 roku przez barona von Stillfrieda, właściciela Kudowy. Uporządkowano podtopione otoczenie źródła, pobudowano obiekty kuracyjne i pobytowe, założono od podstaw Park Zdrojowy. Wraz z upływem czasu, zmianami kolejnych właścicieli i postępem w naukach medycznych uzdrowisko rozwijało się i powstała moda na "bywanie u wód".
W Kudowie - tak jak w innych, zagranicznych kurortach - kwitło życie towarzyskie i kulturalne, a elitarność kuracjuszy przekładała się wprost na charakter miejscowości. Luksusowe obiekty kuracyjne, restauracje i kluby, kawiarnie, wille, pensjonaty - wszystko to dodawało Kudowie splendoru i przyciągało nowych gości. Wojny, przetaczające się przez Europę, szczęśliwie ominęły uzdrowisko, a obiekty ocalały w stanie nienaruszonym. Po zakończeniu II wojny światowej działalność uzdrowiskową podjęto niemal natychmiast, jednak dopiero w latach sześćdziesiątych XX wieku dokonano licznych modernizacji, również w infrastrukturze miejskiej.
Kudowa - Zdrój to również miejscowość turystyczno - wypoczynkowa. Funkcje kuracyjne i wypoczynkowe uzupełniają się wzajemnie jak w każdym nowoczesnym kurorcie.
źródło kudowa.pl
Kudowa - Zdrój, kurort u podnóża gór
Tętni życiem cały rok. Jedni przyjeżdżają ty, by podziwiać góry, inni by się leczyć. Każdy powód jest dobry, by przyjechać do Kudowy. |
| fot. instagram.com/kudowazdroj |
Kudowa - Zdrój jest uzdrowiskiem podgórskim (od 200 do 400 m n.p.m.). Miejscowość jest oparta o Góry Stołowe i Wzgórza Lewińskie, których zbocza stanowią naturalną barierę przed północnymi i północno - wschodnim wiatrem. Klimat jest tu łagodniejszy (nisko i średnio bodźcowy) niż na pozostałym obszarze Ziemi Kłodzkiej. Właściwości klimatu pływają bardzo korzystnie na szereg procesów ustrojowych: krążenie krwi, oddychanie i trawienie, sprawność układu mięśniowego i nerwowego. Dodatkowym czynnikiem moderującym są zwarte obszary leśne (przewaga drzewostanu świerkowego, sosnowego i bukowego). Podstawowym bogactwem uzdrowiska są naturalne źródła wód mineralnych.
Obiekty uzdrowiskowe skupiają się głównie w Parku Zdrojowym u podnóża Góry Parkowej. Stoi tu zabytkowy budynek Sanatorium "Zameczek" o ciekawej architekturze i charakterystycznym dla dawnego budownictwa dolnośląskiego łamanym dachu. Naprzeciw wznosi się budynek Pijalni nawiązujący stylem do architektury "Zameczku". Jest to najładniejsza i największa pijalnia na Dolnym Śląsku. Wydaje się w niej wody z trzech źródeł. Obok pijalni znajduje się sala koncertowa oraz hala spacerowa. Ozdobą części parku przylegającej do pijalni są kilkusetletnie drzewa ozdobne: czarne świerki oraz sosna kalifornijska. Po drugiej stronie deptaka park ma charakter ozdobnego ogrodu. Przy końcu hali spacerowej znajduje się altana, osłaniająca dawniejsza małą pijalnię. Aleja główna prowadzi do "dzikiej" części parku. Na tym odcinku aleja wysadzona jest podwójnym rzędem dębów piramidalnych. Kończy się nad brzegiem malowniczego stawu. W parku rośnie ponad 300 okazów krzewów i drzew.
W Kudowie – Zdroju leczy się m.in.: choroby układu krwiotwórczego (niedokrwistość); choroby ortopedyczno - urazowe (stany po urazach ortopedycznych, wady postawy, schorzenia narządu ruchu); choroby układu krążenia (nadciśnienie tętnicze, miażdżyca tętnic wieńcowych serca, zmiany zwyrodnieniowe i pozapalne mięśnia sercowego, stany po zawale, stany po operacjach zastawek); choroby reumatologiczne (reumatoidalne zapalenie stawów, reumatyzm tkanek miękkich, choroba zwyrodnieniowa stawów, choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa); choroby przewodu pokarmowego (celiaklia), otyłość, nadczynność tarczycy.
Rehabilitacja i leczenie dzieci obejmuje m.in.: porażenia i niedowłady, skoliozy wieku rozwojowego, zmiany zwyrodnieniowe stawów obwodowych, zespoły bólowe kręgosłupa, choroby przeciążeniowe narządu ruchu, zaburzenia ukrwienia kości, wady rozwojowe, choroby tkanki chrzęstnej, usprawnienia oprotezowane po amputacjach, usprawnienia po długotrwałych unieruchomieniach, choroby hematologiczne, choroby onkologiczne (stany po chemioterapii i radioterapii)
Szczypta historii
Pierwsze pisane informacje na temat kudowskich źródeł pochodzą z roku 1580. O leczących właściwościach wód w 1625 roku wzmiankował kronikarz Aelurius. Zorganizowane formy działalności uzdrowiskowej datuje się na rok 1636, gdy to uruchomiono pierwsze drewniane urządzenia kąpielowe. Podbudowę naukową do leczniczego stosowania wód mineralnych dały analizy, przeprowadzone przez doktora Kremera i doktora Ohmba (1694 i 1705). Nowoczesna struktura ówczesnego kurortu - w oparciu o plan - zapoczątkowana została w 1787 roku przez barona von Stillfrieda, właściciela Kudowy. Uporządkowano podtopione otoczenie źródła, pobudowano obiekty kuracyjne i pobytowe, założono od podstaw Park Zdrojowy. Wraz z upływem czasu, zmianami kolejnych właścicieli i postępem w naukach medycznych uzdrowisko rozwijało się i powstała moda na "bywanie u wód".
W Kudowie - tak jak w innych, zagranicznych kurortach - kwitło życie towarzyskie i kulturalne, a elitarność kuracjuszy przekładała się wprost na charakter miejscowości. Luksusowe obiekty kuracyjne, restauracje i kluby, kawiarnie, wille, pensjonaty - wszystko to dodawało Kudowie splendoru i przyciągało nowych gości. Wojny, przetaczające się przez Europę, szczęśliwie ominęły uzdrowisko, a obiekty ocalały w stanie nienaruszonym. Po zakończeniu II wojny światowej działalność uzdrowiskową podjęto niemal natychmiast, jednak dopiero w latach sześćdziesiątych XX wieku dokonano licznych modernizacji, również w infrastrukturze miejskiej.
Kudowa - Zdrój to również miejscowość turystyczno - wypoczynkowa. Funkcje kuracyjne i wypoczynkowe uzupełniają się wzajemnie jak w każdym nowoczesnym kurorcie.
źródło kudowa.pl
0 comments: