Tradycja flamenco przetrwała do dziś

Andaluzja jest bardzo bliska Afryce i geograficznie, i kulturowo. Jak określają ją jej mieszkańcy: nie jest już częścią Europy i nie jest jeszcze częścią Czarnego Lądu. Wpływy afrykańskie można odnaleźć w zwyczajach, zabytkach, architekturze. To niewątpliwie jeden z najbardziej egzotycznych regionów Hiszpanii i właśnie ta wyjątkowość działa na turystów jak magnes.

Słodki zapach pomarańczy

Położona w południowej Hiszpanii wspólnota autonomiczna nazwę swą zawdzięcza długiej i burzliwej historii. Przez wieki przepuszczała na Stary Kontynent zdobywców z różnych stron świata. Arabska nazwa al-Andalus, czyli Ziemia Zachodnia nadana została przez muzułmańskich zdobywców tych terenów, którzy zagościli tu na dłużej.

Dzisiejsza Andaluzja obejmuje większą część regionu historycznego o tej samej nazwie oraz pasmo górskie na północy Sierra Morena. Stolicą Andaluzji jest Sewilla. Niemniej popularne są Grenada, Kordoba czy Malaga.

W sumie każda z ośmiu prowincji które składają się na region oferuje odwiedzającym coś, co na zawsze zapadnie w pamięć. W Granadzie jednego dnia można wędrować po ośnieżonych szczytach Sierra Nevada, wygrzewać się na słonecznej plaży i zobaczyć bajeczny zamek Alhambry. Almeria to wyjątkowy, półpustynny teren z niesamowitym krajobrazem dzikich plaż i tajemniczych jaskiń. W Parque Nacional de Donana w prowincji Huelva turystów oczaruje obcowanie z dzikimi zwierzętami i ptakami. Niecodzienny, „marsjański” krajobraz zobaczyć można w antycznych kopalniach odkrywkowych Minas de Riotinto. Gaje oliwne w Jaen pokrywają ziemię aż po horyzont, natomiast prowincja Kadyks słynie z wyjątkowych zabytków, najpiękniejszych w Hiszpanii plaż i hucznie obchodzonego karnawału. Kordoba zachwyci przede wszystkim tych, którzy poszukują w Hiszpanii śladów arabskich i żydowskich. Jest to także ojczyzna najpiękniejszych kobiet Andaluzji. Malaga odznacza się przede wszystkim najsłynniejszym kurortem na wybrzeżu – Costa del Sol, a Sewilla nieodmiennie kojarzy się z zapachem kwiatów pomarańczy.

Cierpienie, życie i śmierć

Przez szereg wieków Andaluzja była krainą Fenicjan i Kartagińczyków, kolonią grecką i Imperium Rzymskim, cesarstwem wizygockim i arabskim kalifatem oraz domem dla sefardyjskich Żydów i hinduskich Cyganów. Każda cywilizacja posiadała własne zwyczaje, muzykę i instrumenty. Po wielu latach, w wyniku wzajemnych wpływów i przemieszania się tych wszystkich elementów, właśnie w Andaluzji powstała tajemnicza, niezwykle ekspresyjna muzyka, którą dziś znamy pod nazwą flamenco.

Chociaż nie ma dokładnych danych na ten temat, uważa się, że sztuka flamenco zaczęła się tu rozwijać mniej więcej w XVIII w., kiedy w całej Hiszpanii zapanowała moda na kulturę cygańską. Zresztą pierwszymi tancerzami byli właśnie Cyganie.

Z biegiem czasu w regionie zaczęły powstawać Cafes Cantantes, nocne lokale, w których można było oglądać pokazy ekspresyjnego tańca. Chociaż flamenco to nie tylko taniec. To też śpiew i muzyka, a nade wszystko rytm. Cała mieszanka wyraża miłość, cierpienie, życie i śmierć. Do tego charakterystyczny strój. Dziewczyny o kruczoczarnych włosach zachwycają falbaniastymi sukniami, kolorowymi wachlarzami i kwiatami wpiętymi we włosy. Panowie natomiast ubrani są w ciemne spodnie i kamizelkę, białą koszulę, charakterystyczne buty z obcasami oraz płaski kapelusz.

Tradycja flamenco przetrwała do dziś i stała się jedną z wizytówek całej Hiszpanii. Kto chce jednak poczuć prawdziwego ducha tej sztuki, musi zawitać do Andaluzji.

Fot. Marta Legieć

Czytaj też:

W Barcelonie zapomnij o bikini