Kuchnia,
Jednak babeczki z kruchego ciasta z cudownym budyniowym nadzieniem nie smakują tak, jak w najsłynniejszej lizbońskiej cukierni – Pastéis de Belém. Tylko w tym miejscu wyrabia się oryginał, którego recepturę od setek lat znają zaledwie trzy osoby. Dostępne z całym mieście pastéis de nata to swojego rodzaju wariacja (lub jak mawiają niektórzy – podróbka) na temat słynnego specjału – pastéis de Belém.
Ciastka nazywają się tak samo jak cukiernia. Są wypiekane na miejscu. Ich receptura jest niezmienna od niemal 200 lat. Twórcami tych pyszności przed wiekami byli mnisi z klasztoru Hieronimitów. Duchowni stworzyli recepturę, a później bardzo jej pilnowali. Z czasem mogły ją poznać zaledwie trzy osoby. Można przypuszczać, że przepis kolejnym cukiernikom jest przekazywany niejako w spadku.
Dziś babeczki z budyniowym nadzieniem ciągle przygotowywane są według oryginalnego przepisu sprzed 200 lat. I wciąż sprzedawane są w tym samym miejscu. Wszystko zaczęło się na początku XIX w. W pobliżu Klasztoru Hieronimitów znajdowała się niewielka rafineria cukru trzcinowego i równie niewielki sklep. Rewolucja liberalna w 1834 r. doprowadziła do zamknięcia wszystkich klasztorów w Portugalii. Słodkie ciastka w przyklasztornym sklepie, były jedyną szansą na utrzymanie się mnichów. Słodki wypiek szybko zdobył popularność. Nawet dziś, gdy minęło wiele lat, na pyszny smakołyk trzeba odczekać swoje w długiej kolejce. Ogonek łasuchów z całego świata ciągnie się daleko na ulicę. Wszyscy stoją cierpliwie wiedząc, że u mety czeka ich wspaniała nagroda. Bo nie tylko pastéis de Belém sprzedawane są w tym miejscu. W ich towarzystwie dobrze smakuje kawa lub kieliszek porto. Są też wytrawne przysmaki.
Lizbona: Pastéis de Belém, najsłynniejsza lizbońska cukiernia
Niemal wszystkie lizbońskie cukiernie kuszą niewielkimi ciastkami z budyniowym nadzieniem. Pachnące na odległość i przyjemnie ciepłe pasteis de nata dostaniemy też w wielu punktach miejscowego metra. Niewielkie stoiska rozstawione są niemal wszędzie. Niemal w biegu można więc rozkoszować się smakiem słodkich wypieków.
Jednak babeczki z kruchego ciasta z cudownym budyniowym nadzieniem nie smakują tak, jak w najsłynniejszej lizbońskiej cukierni – Pastéis de Belém. Tylko w tym miejscu wyrabia się oryginał, którego recepturę od setek lat znają zaledwie trzy osoby. Dostępne z całym mieście pastéis de nata to swojego rodzaju wariacja (lub jak mawiają niektórzy – podróbka) na temat słynnego specjału – pastéis de Belém.
Ciastka nazywają się tak samo jak cukiernia. Są wypiekane na miejscu. Ich receptura jest niezmienna od niemal 200 lat. Twórcami tych pyszności przed wiekami byli mnisi z klasztoru Hieronimitów. Duchowni stworzyli recepturę, a później bardzo jej pilnowali. Z czasem mogły ją poznać zaledwie trzy osoby. Można przypuszczać, że przepis kolejnym cukiernikom jest przekazywany niejako w spadku.
Dziś babeczki z budyniowym nadzieniem ciągle przygotowywane są według oryginalnego przepisu sprzed 200 lat. I wciąż sprzedawane są w tym samym miejscu. Wszystko zaczęło się na początku XIX w. W pobliżu Klasztoru Hieronimitów znajdowała się niewielka rafineria cukru trzcinowego i równie niewielki sklep. Rewolucja liberalna w 1834 r. doprowadziła do zamknięcia wszystkich klasztorów w Portugalii. Słodkie ciastka w przyklasztornym sklepie, były jedyną szansą na utrzymanie się mnichów. Słodki wypiek szybko zdobył popularność. Nawet dziś, gdy minęło wiele lat, na pyszny smakołyk trzeba odczekać swoje w długiej kolejce. Ogonek łasuchów z całego świata ciągnie się daleko na ulicę. Wszyscy stoją cierpliwie wiedząc, że u mety czeka ich wspaniała nagroda. Bo nie tylko pastéis de Belém sprzedawane są w tym miejscu. W ich towarzystwie dobrze smakuje kawa lub kieliszek porto. Są też wytrawne przysmaki.
0 comments: