Miles Davis. Ilustrowana biografia

 

Piękno dokonań największego jazzmana w historii doczekało się pięknej oprawy. Nakładem wydawnictwa Buchmann ukazała się monumentalna pozycja, którą w domu powinien mieć nie tylko każdy fan jazzu, ale muzyki w ogóle.

W czasach, w których żyjemy, gdzie muzyki słucha się głównie w streamingu w telefonie, coś takiego jak „Miles Davis. Ilustrowana biografia” to klucz do innego świata. Świata, w którym okładka płyty to nie drobny element na małym ekranie, ostrzegający jedynie, by nie pomylić nagrań. Świata, w którym okładka płyty to dzieło sztuki.  Dosłownie! W przypadku Milesa Davisa to nie jest egzaltowane hasło. Wystarczy spojrzeć na obwoluty „Bitches Brew”, „Tutu”, „Live-Evil” czy „On The Corner”.  Znam takich, którzy jeszcze powiększali winylowe okładki płyt Davisa i wieszali na ścianach, by zachwycić przychodzących do nich w odwiedziny gości. 

fot. travelerdeluxe

fot. travelerdeluxe

 

Oczywiście „Ilustrowana biografia” to nie same zdjęcia, choć po tytule spodziewałem się właśnie bardziej obrazków niż tekstu.  W końcu spore gabaryty tej ponad 200-stronnicowej cegły na to wskazywały (tak, na prezent dla przyjaciela nadaje się jak najbardziej!). Zafascynowany słynną autobiografią Davisa z 1989 roku (którą przyznam, przeczytałem już… pięć razy) myślałem, że niewiele do czytania zostanie mi w tej publikacji. A jednak pomyliłem się. Rzecz jasna sporo tu niemal encyklopedycznych akapitów, bez których – nie oszukujmy się – nie da się napisać biograficznej książki. Ale jest tu też sporo smaczków, które robią dodawane co kilka stron eseje, a to dziennikarzy muzycznych, a to słynnych muzyków, którzy grali z Milesem. Mamy tu więc wspomnienia i refleksje takich sław, jak Ron Carter, Herbie Hancock,  Lenny White, Dave Liebmann czy Clark Terry. Czyta się to naprawdę z wypiekami na twarzy.

Jeszcze w jednej kwestii „Ilustrowana biografia” jest cenną pozycją nawet dla tych, którzy – jak ja – zaczytywali się w opowieści Milesa Davisa spisanej jego własnymi słowami. Otóż autobiografia Mistrza to niestety głównie „obyczajówka”, gdzie nie ma zbyt wiele miejsca na bardziej obszerne opisanie klimatów towarzyszących powstawaniu największych dzieł, jak choćby „Kind of Blue” i „Bitches Brew”. Tu znalazło się na to miejsce. Podobnie jest z krytycznym podejściem do dyskografii Davisa. W autobiografii – co logiczne – rozpływa się on nad każdym krążkiem. Tu gdy jest mowa o słabszych nagraniach to nikt tego nie ukrywa, że faktycznie są słabsze. W końcu Miles Davis, choć był bogiem jazzu, był też przede wszystkim człowiekiem.